Away From Our Classroom

The  Dance of my Feelings

It’s always a pleasure when we are given the chance to present your work and your thoughts through this page. Today we feature Nina Panagiotakis, a student of our school, a very good friend and an accomplished young musician who has just taken her first steps in music production.

You can enjoy her composition “The Dance of my Feelings” along with the video she made on her own, at YouTube.

Young, gifted and Greek:

Generation G – the world’s biggest brain drain

An interesting article by Helena Smith was published in The Guardian on January 19, 2015. According to the author more than 200,000 Greeks have left the country since the financial crisis hit. She continues, “Call them Generations G: young, talented, Greek – and part of the biggest brain drain in an advanced western economy in modern times… Of the 2% of the population who have left, more than the half have gone to Germany and the UK”… In her article Ms Smith quotes Aliki Mouri – a sociologist at the National Centre for Social Research. “It is a huge loss of human capital whose affects will only begin to be felt in the next decade. People who have been educated at great cost, both to their families and the public purse, are now working in wealthier countries which have not invested in them at all”.

To read the whole article, please visit The Guardian

Θέλουμε τα όνειρά μας πίσω....

A very good friend, and a student of our school, felt like sharing with us some of his thoughts.

Αφήνοντας με το λεωφορείο τη Σαρωνίδα, μετά από λίγες στάσεις μπήκε ένα τσούρμο πιτσιρικάδες, του γυμνασίου μάλλον ήσαν, και το λεωφορείο από νεκρό, γέμισε φωνές και γέλια.

Σαν φτάσαμε Βάρκιζα, στο παραλιακό δρόμο μπροστά στα μαγαζιά, άλλοι πιτσιρικάδες, μάλλον γυμνάσιο και λύκειο μαζί, είχαν κλείσει το δρόμο με ένα πανό που έγραφε :

Θέλουμε τα όνειρά μας πίσω.

Το λεωφορείο ακινητοποιήθηκε.

Άνοιξα το παράθυρο πίσω από τον οδηγό που καθόμουν και κρεμάστηκα έξω ρωτώντας τι συμβαίνει.

Ένας έφηβος, φαινόταν να ανήκει στους οργανωτές, ήλθε κάτω από το παράθυρο και ανοίξαμε κουβέντα.

Τι τρέχει τον ρωτάω?

Μου λέει μαθητική πορεία.

Το βλέπω βρε παιδάκι μου, αλλά τι διεκδικείτε?

Τα όνειρά μας πίσω.

Τι να του πω του παιδιού. Άρχισε το λεωφορείο σιγά - σιγά να προχωρά και ο πιτσιρικάς το ακολουθούσε για να συνεχίσουμε τη συζήτηση.

Δεν θέλουμε να γίνουμε φτηνοί εργάτες. Είμαστε μαζί σας πρόφτασα να ψελλίσω γιατί άρχισε να γκαζώνει ο οδηγός και καθώς αναγκαστικά απομακρυνόμαστε και εγώ έπρεπε να πάψω να κρέμομαι ο μισός έξω από το λεωφορείο με τα μάτια του πιτσιρικά να με ακολουθούν αλλά να μη μπορούμε να μιλάμε άλλο, το μόνο που έκανα ήταν να του πω ότι είμαστε μαζί σας, γιατί αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον.

Τα μάτια του με ακολουθούσαν συνέχεια και το μόνο που μπορούσα πλέον να κάνω, ήταν ότι με τα χέρια απλωμένα έξω από το παράθυρο του έδειχνα και τους έδειχνα με τα δάκτυλά μου το σύμβολο της νίκης.

Πολλά παιδιά ανταποκρίθηκαν με χαμόγελα και με τα χέρια τους ψηλά να χαιρετούν.

Τεράστια η ευθύνη μου απέναντι στις γενιές των παιδιών αυτών, μεγαλύτερων και νεότερων γιατί είμαι ένας από αυτούς που τους ποδοπάτησαν τα όνειρα, τρέχοντας πίσω από ιδεολόγους της κακιάς ώρας ή καλύτερα της τσέπης τους και της ψωνάρας τους.

Η ζωή κυλάει, δίχως να κοιτάει τη δική μας μελαγχολία, αν θυμάμαι καλά τα λόγια του Σαββόπουλου.

Έχουμε ευθύνη και χρέος και εγώ ξύνομαι...

Π.